| terug naar alle wijnen |
Rood
Intens rijp- en zwoel-fruitig, fris, soepel
"Rosae"
2017
D.O.C. Lacrima di Morro d'Alba
€ 9,80 per fles
(per doos van 6 flessen)
drinken/bewaren tot 2020
Zoveel fruit in
een fles lukt alleen met de zeldzame Lacrima-druif. Dieppaars, zeer
intens en rijp fruitig met indrukken van lychée, zwartebessen en bramen.
Ook een vleugje roos. Daarnaast vol, zacht, rond, soepel, fris en
tamelijk krachtig. Extreem eigenzinnige en verrassende wijn.
Lagrein, Mourvèdre, Aglianico, Viognier, Freisa, Pelaverga, Baga, Petit Verdot, Malbec, Tannat, Tinta Cão, Alvarinho, ik heb wel wat met eigenzinnige en minder bekende druiverassen. Niet dat ik iets tegen Chardonnay, Merlot, Cabernet Sauvignon, Pinot Noir, Tempranillo, Garnacha, Syrah, Primitivo en noem het maar, heb, maar het zijn toch deze "speciale" druiven die wat onder de radar zijn gebleven waar m'n hart een extra slagje voor maakt. Zo ook de Lacrima-druif, afkomstig uit de Marche (Verdicchio-land). Erg zeldzaam ras dat abusievelijk nogal eens geassocieerd wordt met de Lacryma Christi del Vesuvio (gemaakt van de Piedirosso-druif) uit het zuidelijker gelegen Campania.
In 1985 kreeg de wijn van deze druif zijn D.O.C. erkenning (totaal areaal van 7 ha) typisch Italiaans, dat strooien met DOC's. De druif stond kort daarvoor nog op het randje van uitsterven. Een paar wijnmakers zoals Stefano Mancinelli zagen het potentieel van deze lastige, maar interessante druif. Met de rechtoe rechtaan wijnmaakmethodes kreeg je er maar een wat harde, sombere en weinig prettige wijn van die ook nog eens weinig stabiel was en heel snel oxideerde als ie al gelukt was. Het druiveschilletje is maar heel fragiel en beschadigt snel met daardoor grote kans op ongewenste gisten en bacteriën in de most tijdens het wijnmaken. Ook de enting van het vruchtdragende deel op de (Amerikaanse- al of niet hybride) onderstam is vaak problematisch. Kortom veel gedoe en risico voor de wijnboer.
Toen ik voor het eerst een serie van Lacrima di Morro d'Alba van Mancinelli proefde werden de referentie's voor rode wijn nogal opgerekt. Muscat, Gewürztraminer, Lychee, wilde rozen, bramen, blauwe bessen, kaneel, ook zo'n combinatie kon dus in rood zitten. Mooi fris, maar ook lekker vol, niet hard, maar soepel en toch genoeg pit, vooral ook heel zuiver en puur van stijl.
Ja, en dan zit zo'n druif in m'n hoofd. Ik ben hem nog wel eens tegengekomen
bij andere producenten, bij elke Verdicchio producent die ook een Lacrima maakt liet ik er een fles van meekomen, maar daar zat geen enkele tussen die me kon boeien, en de latere exemplaren die ik van Mancinelli heb geproefd waren teleurstellend, zowel te duur als te geforceerd. Dat krijg je als je een succesnummer hebt, dan kun je teveel je best gaan doen. In de beperking toont zich de meester (zei hij bescheiden). Dat is ook in het wijnmaken zo. Weten wat je moet doen en vooral wat je moet laten, wanneer je moet ophouden met ingrijpen.
U raadt het al: tot ik de Lacrima van Casalfarneto proefde. Ja, zo was ie toen ik een Lacrima voor het eerst proefde: excentriek, overrompelend, heerlijk fris, prachtig intens, pittig en toch zacht en ja, dat o zo speciale aroma, van voor tot achter, van links naar rechts, overal zit dat expressieve, tikje bizarre, heerlijke fruit.
Een goede Lacrima voor nog geen tien euro, dat is echt heel erg bijzonder.
© GoedeWijn.info